วันนี้ชุมนุมของหมู่ปลาใหญ่น้อยแห่งท้องทะเลกว้าง ผู้เฒ่าปากแหว่ง ปลาอาวุโส วัยเฉียนละสังขาร ได้มีโอกาสสอนหมู่ปลาลูกหลาน ทั้งหลาย ในฐานะ มีความรู้และผ่านประสบการณ์ชีวิต มานานปี ด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ
"ลูกๆหลานๆ จงจำกันไวนะ ถ้าเห็นไอ้ที่งอ มีอาหารอันหอมหวานเกาะอยู่ อย่าริ เข้าไปงับมัน มันเรียกว่า "เบ็ด" มันเป็นอาวุธร้าย ที่จะทำให้พวกลูกๆหลานๆบาด เจ็บแสนทรมาน ความแหลมคมของมันจะ ทิ่มทะลุเหงือกพวกเจ้า แล้วเจ้าจะถูก กระชากด้วยแรงมหาศาล หลุดจากโลกที่พวกเราอยู่นี้ ไปสู่โลกอันแสนจะโหดร้ายและทรมานโดยการทุบหัว และขอดเกล็บพวกเจ้าออก โลกที่ว่า นั้นไม่เหมือนโลกของพวกเรา มันไม่มีน้ำให้พวกเราดำรงชีวิต แล้วพวกเจ้าจะค่อยๆหมดลมหายใจลงในที่สุด จงพึงระวัง และจำไว้"
ยังไม่สิ้นคำกล่าวดีนักของ ผู้เฒ่าปากแหว่ง ปลาวัยจ๊าบ ก็เอ่ยขึ้นว่า
ปัดโธ่ มันจะเป็นไปได้อย่างไร โลกที่ไร้น้ำ ตัวข้าเกิดมาตั้งแต่เล็กจนโตป่านนี้ ผ่านมา 7 มหาสมุทรแล้วว..ที่ไหนๆก็มีน้ำกันทั้งน้าาน อย่ามั่วนิ่มเลยผู้เฒ่า
พร้อมกันนั้นเสียงหัวเราะเยาะของหมู่ปลาใหญ่น้อยในที่ชุมชุมก๋ดังขึ้นระงมไปทั่วท้องทะเลด้วยความขบขันต่อคำกล่าวของผู้เฒ่าปลาปากแหว่ง
ก็ข้าเคยพบ เคยสัมผัสมาหนะสิ พ่อหนุ่ม ข้าจะเล่าให้ฟัง วันนั้นเป็นวันโชคร้ายของข้า และเพื่อนๆ ข้าได้กลิ่นอาหาร อันหอมกรุ่น ด้วยความหิว กระหาย ข้าและเพื่อนๆ ก็ไปรีบว่ายไปแย่งกันงับ ข้าเป็นหนึ่งในนั้น และข้าก็โดนเหล็กแหลมงอ เกี่ยวเข้าที่เหงือกข้า กระชากตัวสู่อีกโลกไร้น้ำ พอข้าเข้าสู่โลกไร้น้ำที่ว่า ข้าตกใจสุดฤิทธิ์ตัวข้ามันแห้งผาก หายใจไม่ออก ทรมานจากตะขอ ทรมานมาก ขณะนั้นข้าก็เหลือบไปเห็น ภาพที่สุดจะบรรยาย บ้างโดนขอดเกล็บ บ้างกำลังโดนทุบหัวด้วยฆ้อน บ้างก็โดนหั่นหัว บ้างก็ดิ้นรนจนสิ้นใจ ข้าตัดสินใจดิ้นจนสุดแรงเกิด เท่าที่แรงที่ข้ามีในตอนนั้น ทำให้ปากฉีก และมาเล่าให้พวกเจ้าฟังนี่แหละ...ส่วนเจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่นั้น สุดแล้วแต่เจ้านะ...ข้าหวังดีต่อพวกเจ้า
ว่าแล้วปลาเฒ่าปากแหว่งตัวนั้นก็ลงเวทีไป ทิ้งความหวาดหวั่น และคำกล่าวอันน่ากลัวไปเบื้องหลังให้ปลาหลายตัวได้กลับไปครุ่นคิดตัดสินใจ ว่าควรจะดำเนินชีวิตอย่างไร
"สิ่งที่เราไม่เคยเห็น ไม่เคยพบ ใช่ว่ามันจะไม่มีอยู่จริง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น